Γράφει ο μαθητής του Γ4 Φίλιππος Ρούσσος
Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Αξίες καταρρέουν, δικαιώματα καταπατώνται, τρόποι σκέψης αλλάζουν και παρ’ όλα αυτά το μόνο που μένει σταθερό είναι η διαφορετική και πολλές φορές ρατσιστική αντιμετώπιση των ανθρώπων που είναι «διαφορετικοί». Κάποιες φορές αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να είναι έτσι; Γιατί ένας άνθρωπος πρέπει να έχει διαφορετική αντιμετώπιση λόγω των «πιστεύω» του ή του τόπου από τον οποίο προέρχεται.
Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Αξίες καταρρέουν, δικαιώματα καταπατώνται, τρόποι σκέψης αλλάζουν και παρ’ όλα αυτά το μόνο που μένει σταθερό είναι η διαφορετική και πολλές φορές ρατσιστική αντιμετώπιση των ανθρώπων που είναι «διαφορετικοί». Κάποιες φορές αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να είναι έτσι; Γιατί ένας άνθρωπος πρέπει να έχει διαφορετική αντιμετώπιση λόγω των «πιστεύω» του ή του τόπου από τον οποίο προέρχεται.
Και ύστερα σκέφτομαι : Ο άνθρωπος πολλές φορές συμπεριφέρεται διαφορετικά σε κάποιον απλώς γιατί τον θεωρεί διαφορετικό. Γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να μην αποδέχεται και να φοβάται το διαφορετικό, και ύστερα, να το καταστρέφει. Έτσι καταπατάται το βασικότερο δικαίωμα του ανθρώπου στη ζωή, το δικαίωμα να ζει.
Κι ύστερα, η σκέψη μου πετάει σε άλλους ορίζοντες: Συνηθίζεται να αντιπαθούμε και να εκφραζόμαστε με ρατσιστική συμπεριφορά προς ανθρώπους που έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις από εμάς. Κάθε άνθρωπος μπορεί να πιστεύει σε κάτι διαφορετικό και ο πόλεμος εναντίον αυτού του «διαφορετικού» έχει συμβεί πολλές φορές ανά τους αιώνες, από τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες έως την εφαρμογή της «τελευταίας λύσης»* του Αδόλφου Χίτλερ στους Εβραίους.
Σήμερα η ρατσιστική αυτή συμπεριφορά δεν εκδηλώνεται τόσο μέσω του πολέμου ή της γενοκτονίας ενός λαού αλλά, μέσω της έντονης αποδοκιμασίας και της μείωσης των ανθρώπων με διαφορετικές θρησκευτικές ή κοινωνικές αντιλήψεις. Κι έτσι καταπατάται το δεύτερο κατά σειρά σημαντικότερο δικαίωμα του ανθρώπου, η ελευθερία πίστης.
Ύστερα η σκέψη μου βυθίζεται σε απύθμενα βάθη, μέσα στην κοιλιά ενός «τέρατος», του φυλετικού ρατσισμού. Η ιδέα ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούνται κατώτεροι απλώς και μόνο επειδή είναι αλλόχρωμοι ή κατάγονται από μια διαφορετική χώρα από εμάς φαντάζει τρομακτική. Στον «πολιτισμένο» κόσμο που ζούμε τέτοιου είδους συμπεριφορές θα έπρεπε να έχουν εξαλειφθεί, μιας και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πρωτόγονες.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, το «τέρας» συνεχίζει να μεγαλώνει τρεφόμενο από αυτούς που ακόμη διακρίνουν τους ανθρώπους με βάση το χρώμα και την καταγωγή. Τέλος αναρωτιέμαι γιατί όλα αυτά; Γιατί να διακρίνουμε τους ανθρώπους κρίνοντάς τους από την καταγωγή ή τα «πιστεύω» τους; Και απαντώ στον εαυτό μου ότι ίσως να μη μας φοβίζει το διαφορετικό αλλά ίσως να χρειαζόμαστε αυτές τις διακρίσεις για να αισθανόμαστε ανώτεροι, και ίσως, όταν κερδηθεί ο πόλεμος ενάντια στο «διαφορετικό», μας έρθουν στο μυαλό οι στίχοι του ποιήματος του αθάνατου Κ.Π. Καβάφη «Περιμένοντας του Βαρβάρους»:
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους,
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»
*η τελευταία λύση (the last solution): σχέδιο του Αδόλφου Χίτλερ για την απαλλαγή της Γερμανίας από την «μάστιγα» των Εβραίων μέσω θανάτωσης σε θαλάμους τοξικών αερίων.